ՄԵՆՔ (շարունակությունը)

- Այո՛, սերը նեղ սրտում չի կարող տեղ գտնել և ակամա թե կամա դուրս է թռչում ու սավառնում է անտեր մինչև նորից հանդիպում է բռունցքված ատելությանը և մեկ հարվածով նորից պարտվում։

- Չեմ ուզում խոսել ցնորվածի պես, այն վերացական է և մեր վիճակում հազիվ թե այդ սերը կարողանա փրկել մեզ։

- Տե՛ս, լուսինը մոտենում է մեզ։

- Մատով ցույց մի տուր նա կեղանա։

- Չի նեղանա,մայրիկն ասում էր նա բարի է։ Տեսնես լուսնի վրա մարդիկ ապրու՞մ են։

- Ո՛չ, այնտեղ ջուր և ուտելիք չկա։

- Ուրեմն պետք չէ այնտեղ գնալ, նա մեզ կոչնչացնի իր աղքատությամբ։ Ավելի լավ է արի վերադառնանք մեր ավիրված երկիրը։ Գիտե՞ս, հիմա այնտեղ թշնամին մենակ է մնացել, խռովել ու հեռացել է, արի ետ գնանք։ լուսինը միայն հեքիաթներում է բարի, իսկ իրականում դեղին է, ինչպես այս անապատը։

- Կարծում ես կարո՞ղ ենք ետդարձի ճամփան գտնել։

- Փորձենք։

- Մի անգամ փորձեցինք և ու՞ր հայտնվեցինք։

- Իմ միտքը տխուր է, անվերջ խռովածի պես եմ մտածում։

- Մի հուսահատվիր։ Գուցե վերադարձի ճամփան գտնենք, բայց այն անիմաստ է։

- Ինչու՞ ես այդպես կարծում։

- Ես ոչինչ չեմ կարծում։ Դա պարզ օրինակ է, երբ մարդը հեռանում է իր բնօրրանից և նորից քաղցր հուշերով վերադառնում, թեկուզ խաղաղ ժամանակներում, նա տեսնում է այնտեղ ամեն ինչ փոխված՝ մարդկանց դեմքերը, բակերում խաղացող անծանոթ երեխաները,  վերափոխված փողոցներն ու տները․․․և վերադարձողի առաջին զգացածը լինում է ափսոսանքը։ Նա ուզում է փախչել ու անհետանալ այդ վանող նորից, սակայն այնտեղ մշտապես ապրողի համար ոչինչ էլ չի փոխվում մինչև խորը ծերություն։

- Դու խոսում ես ուշ վերադարձողի մասին, երբ տարիները իրենց հետ տարած են լինում այդ օտարականի ծնողներին, իսկ երբեմնի հարազատ տանը նա տեսնում է հարազատին արդեն ծերացած և անծանոթ երեխաների․․․

- Այո՛, հաճախ ուշացած վերադարձը դեպի հարազատ օրրան նպաստում է նրա երազանքների և սպասումների ոչնչացմանը։

- Բայց մենք չենք գաղթել, մենք փախել ենք մեր երկիր ներխուժած թշնամուց, որի համար շատ եմ ափսոսում։

- Ինչու՞ ես այդպես խոսում՝ դու առնվազն ողջ ես մնացել։

- Կատակու՞մ ես։ Չե՞ս տեսնում, որ այս անվերջանալի անապատում մենք դատապարտված ենք ոչնչացման։ Ուշացած ափսոսանքով ես կգերադասեի մնալ հայրենի եզերքում։ Գոնե այդպես մեր վախճանը պատվավոր կլիներ։

- Եթե այնտեղ բույն է դրել թշնամին, բոլորը մեզ պես կամ փախել են կամ սպանվել, ապա ո՞վ պետք է գնհատեր քո պատվավոր վախճանը՝ թշնամի՞ն․․․

- Գիտե՞ս, ուշացած ափսոսանքը ավելի ծանր է, քան մեր ներկա վիճակը։ Եթե պարզապես քայլենք, գուցե մեր անմիտ քայլին միանա ճակատագիրը և մեզ համար մի ելք գտնի։

- Այո, ասում են, երբ մարդը թուլանում է, արթնանում է ճակատագիրը։

- Ոչ միայն մարդը, այլ ազգերը, ինչպես պատահեց մեզ հետ։

- Եվ մեր դեպքում ճակատագրի արթնացումը միակ ելքն է։

- Տե՛ս, կարծես թե լուսինը կպել է մեր մոլորակին, արի ցատկենք նրա վրա։

- Չեմ ուզում, նա մեզ կտանի ու կկորցնի։ Դու նրա տեսքին նայիր, կարծես մոտենում է, որպեսզի մեզ խժռի։

- Այդ դեպքում արի ետ դառնանք, անապատն էլ պակաս խժռողը չէ։

- Արի՛։