Հենց այնպես չեմ բացակայում, ես մաքառում եմ իմ մտքերի հետ ու առերեսվում եմ անիրավության հետ։ Ինձ համար գիշերը մղձավանջ է, ցերեկն էլ անմիտ մի ամպոտ երեկո, որ թվում է թե ուր որ է պիտի մթնի․․․
Ինչու՞ է այսպես, ինչու՞․․․ Իմ բաժին աշխա՞րհն է ուրիշ, թե ես․․․
Մարդուն խանգարում է մարդը՝ հնարավորություն ունեցողը անզորին, սակայն ասում են այս աշխարհում անհնարին ոչինչ չկա։ Չկա, երբ վերաբերվում է փողին, բայց շատ բաներ կան, որոնք անհնար են, անգամ, եթե աշխարհի ողջ փողերը վճարվի և դա պարզունակ արդարությունն է, որը գոյություն չունի՝ կյանքն է, երբ զինվոր է և այն նրան չի պատկանում՝ առողջությունն է, երբ այն խլում են մութ ներքնահարկերում կամ խոշտանգելիս՝ ազատությունն է, երբ ստրուկի կարգավիճակը արդեն արյան մեջ է, հոգու ցոփությունն է, երբ հնարավորությունը մսխվում է անմիտ ճոխություններով․․․
***
Երբ մարդը թքած ունի իր կյանքի վրա, նրան պատած գիշերն այլևս ցերեկ չի դառնա, իսկ երբ այն վերաբերվում է մի ողջ աղգի՝ գիշերը պատվում է խավարի հաստ քողով, որից այն կողմ ոչինչն է, ոչինչն է դարան մտած․․․
Комментариев нет:
Отправить комментарий