ԵՌԱԳԼՈՒԽ ՎԻՇԱՊԸ

Սև այգու ծեր տիրակալը նստած պատշգամբին, մեծ հեռադիտակով նայում էր հեռուն, իսկ երկու հոգի նրան հագցնում և զինում էին։ Հայտնվեց Մեծ բորենին մարդկային կերպարով՝ նրա աչքերից կայծեր  էին թռչում․

- Սև այգու տիրակա՛լ, եկա՛ ձեզ հայտնելո՛ւ, որ այնտե՛ղ՝ կարմիր քաղաքում ո՛չ թե պատերազմ է, այլ խառնաշփոթ։

- Իսկ ինչու՞ ես իմ քաղաքին կարմիր անվանում,- զարմացավ ծերունին։

- Որովհետև այնտե՛ղ երեք ուժեր հոշոտում են իրար, իսկ փողոցներով հոսող արյունը փոխել է քաղաքի գույնը։

- Այո՜, մտահոգիչ է,- տխուր ծոր տվեց ծերունին,- Մե՛ծ բորենի՛, կարո՞ղ ես այստեղ բերել լիալուսնի ստեղծած երկու առաջնորդներին։

- Ինչի՞ համար,- զարմացավ Մեծ բորենին։

- Կարծում եմ մենք կարո՛ղ ենք ընդհանուր հայտարարի գալ, չէ՞որ ծագումով այնքան էլ տարբեր չենք՝ լիալուսի՞ն թե կիսալուսին․․․Հը՛մ, ի՞նչ կասես,- ծերունին բազմանշանակ նայեց նրան։

- Միտքը լավն է,- համաձայնեց Մեծ բորենին և անցավ նեղ միջանցքով, մյուս կողմից դուրս եկավ, վերածված բորենու, անսովոր փայլող աչքերով։ Նա մի քանի ոստյուն արեց և հատնվեց կարմիր քաղաքում։ Նայեց վեր՝ Վանդևն ու Լիվանը դեռ կռվի մեջ էին,- Այսպես նրանք ինձ չեն լսի,- կիսաձաին մրմնջաց նա և մեկ ոստյունով հայտնվեց լայնանիստ սարի վրա, դունչը դարձրեց լուսնի կողմը և սկսեց բարձր ոռնալ․․․

Արեգանին տղային բաց թողեց լեռնային կղզու ավիրված քաղաքի փողոցներից մեկում, ինքը նորից վեր սլացավ Դավիդին օգնելու։ Վագը նորից նայեց լուսնին, ավելի զարմացած ու դժգոհած շշնջաց,- Այստեղ էլ լիալուսինն է, իսկ արևը չկա՛ ու չկա՛,- կուբիկների տուփը նորից շարժվեց,- Ասացի՛ ո՛չ, այս անգամ ինձ չե՛ք խաբի,- նա զայրացած հարվածեց տուփին։

- Վա՜գ,- լսվեց հեռվից, տղան նայեց ձայնի կողմը՝ Էմմին ու Էդգարը վազում էին դեպի իրեն,- Քեզ հետ ամեն ինչ կարգի՞ն է,- հարցրեց պատանին, ոտքից գլուխ շոշոափելով տղային։

- Այո՛, անգամ ես իմ կուբիկները գտա՛,- Վագը ցույց տվեց կուբիկների տուփը։

- Որքա՜ն ուրախացա քեզ տեսնելով,- ուրախացած ողջագուրվեց աղջիկը։

- Ես էլ եմ ուրախ, բայց մի բան չեմ հասկանում,- տխուր արտաբերեց տղան։

- Ի՞նչն է անհասկանալի,- հետաքրքրվեց աղջիկը։

- Ա՛յն, թե ինչու՞ է ամեն տեղ լուսինը՝ այնտե՛ղ կիսալուսինն էր, այստե՛ղ լիալուսինն է, ինչու՞, իսկ որտե՞ղ է արևը։

Կանաչ ճյուղերի մեջ խճճված հայտնվեց Գրինյուսը և մի քանի պտույտ անելով ազատվեց խանգարող ճյուղերից,- Գնո՛ւմ ենք դեպի՛ Արևի լեռը,- հայտարարեց նա,- Նրանք գլխի՛ են թե որտե՞ղ կարող է լինել տղան և հիմա ավելի սարսափելի ուժի վերածված գալիս են այստեղ,- ծերունին ավարտեց խոսքը, փաթաթվեց երեխաներին և անհետացավ․․․