ՊԱՅՔԱՐ

Արեգանին փոքրիկ խմբով հայտնվեց Սև այգու բարձր սարի լայնանիստ գագաթներից մեկի վրա։ Այնտեղ օրը սպիտակ էր, իսկ երկնքում տարօրինակ կերպով լողում էր կիսալուսինը։

- Դուք և՞վս նկատեցիք,- աչքը լուսնից չկտրելով հարցրեց Արեգանին։

- Եթե խոսքը լուսնի մասին է, ապա ինչպե՞ս կարելի էր չնկատել,- պատասխանեց Գրինյուսը։

- Այնտե՛ղ լիալուսինն է, այստե՛ղ կիսալուսինը՝ չե՞ք կարծում այս երկու երկրները չեն կարող ընդհանուր ոչինչ ունենալ,- նկատեց Արեգանին։

- Իսկ չե՞ք կարծում, որ այդ երևույթը մեզ համար առնվազն առայժմ երկրորդական է, քանի որ մենք եկել ենք այստեղ տղայի համար,- միջամտեց Դավիդը։

- Այո՛ և ստիպված ենք լինելու բախվելու թե՛ Կուբիկ-Վանդևի և թե՛ բորենիների հետ,-տխուր պատասխանեց Գրինյուսը։

Մեղմիկ քամին տարօրինակ շշնջոց բերեց,- Արեգանին հետաքրքրված նայեց Գրինյուսին,- Սա ի՞նչ է նշանակում։

- Սիրելի՛ բարեկա՛մ, ընկուզենին է մեզ հուշո՛ւմ։

- Եվ ի՞նչ է ուզում ասել քո ընկուզենին։

- Նա տղայի մասին է հուշո՛ւմ։

- Հետաքրքի՛ր է,- առաջ եկավ Էդգարը։

- Մենք պետք է քաղաք մտնե՛նք,- շարունակոց ծերունին,- Որքա՞ն էլ այն վտանգավոր լինի։ Տղան միակ հսկա ընկուզենու ճյուղերի մեջ է թաքնված,- Լսելով, առանց հապաղելու, Արեգանին ուղղվեց քաղաք, նրան հետևեց Դավիդը, իսկ Գրինյուսը փաթաթվեց պատանուն և աղջկան անհետացավ։

Բորենիների անակնկալ հարձակումը հանկարծակիի էր բերել ամբոխին։ Ընդամենը ժամերի ընթացքում քաղաքի փողոցներով արյունը հոսում էր ջրի պես։ Նույնիսկ այդ զարհուրելի պահին ոչ ոքի մտքով չէր անցնում հրաժարվել ավարից։ Նրանք չէին խորշում անգամ այն պահին, երբ  յուրայինը գալարվում էր սեփական արյան մեջ։ Պահ առ պահ փողոցները հագենում էին տներից դուրս թափվող ավարով, որը հաճախ անտեր էր մնում, երբ ավարառուն զոհ էր դառնում բորենիների ժանիքներին։

Չնայած օրը ցերեկ էր, բայց մշտապես երևում էր կիսալուսինը, կարծես հսկելով իր ստեղծած ուժին։

Թվում էր ամբոխը դատապարտված էր, երբ արևմուտքից երևաց  նույն հերթականությամբ դասավորված Կուբիկ-Վանդևի բանակը, որի սև քառակուսու ամեն անկուններից դուրս էին ցցված մի քանի սուր ժանիքներ։

- Հարձակվե՛լ,- բորենիներին շփոթության մեջ գցեց Լիվանի հրամանը յուր կախարդող ձայնով։

Հարձակումը ագռավների և մողեսների կողմից սկսվեց սրընթաց վայրէջքով։ Նրանք ճանկելով օդ էին բարձրացնում բորենիներին և այնտեղից բաց թողնում քարերի մեջ։ Շուտով Կուբիկի բանակը այնքան տարվեց մարտի առավելությամբ, որ սկսեց նույն կերպ վարվել լիալուսնի ստեղծած ամբոխի հետ։

- Ինչո՞վ եք զբաղված, անմիտնե՛ր՝ միայն բորենիների՛ն, հանգիստ թողե՛ք ամբոխին իր ավարով,- բղավեց Լիվանը։

Քաղաք ներխուժած թռչող բանակի և բորենիների միջև շարունակվում էր կատաղի մարտը, երբ հսկա ընկուզենու տակ հայտնվեց Արեգանու խումբը։ Նկատելով նորեկներին երկու ուժերի միջև շփոթ առաջացավ։

- Ի՛մ հետևի՜ց,- գոչեց Մուրադը, թողնելով Վանդևի բանակին, հարձակվեց Արեգանիի խմբի վրա։ Քանի որ օրը դեռ կեսօր էր, նրանց համար դժվար չէր կռվելը կախարդական սրերով։

Ագռավամարդը Արեգանիին յուր խմբով տեսնելով , հանկարծակիի եկավ, կատաղած անցավ հարձակման։ Սակայն, այն պահին, երբ ուզում էր Արեգանիին կտցահարել, հայտնվեց Մուրադը և նա ակամա ճանկեց բորենուն, վեր սլացավ։

Վերևից Կուբիկ-Վանդևը և Լիվանը ևս նկատեցին Արեգանիի խմբին, սակայն մարտի ելքը նրանց քիչ էր հուզում, ուստի մեկը սև կուբիկի կերպարանքով, մյուսը սև գավազանին նստած փնտրում էին տղային։ Նրանք համոզված էին՝ առանց պայքարի կա հաղթանակ և այդ հաղթանակը նիանց բերելու էր տղան։

Այդ խառնաշփոթում Արեգանին վեր սլացավ, մոտենալով Դավիդին,- Ես տեսա՛ կուբիկների տուփը, զգույշ եղե՛ք, որպեսզի նորից չկորցնե՛նք,- հրահանգեց նա, ապա ուղղվեց Վանդևի կողմը։ Վանդևը իր հերթին տեսնելով Հավերժության ամրոցի տիրակալին, կատաղությունից բղավեց,- Ա՛յդ անբան նախարարների խումբը պե՛տք է Ֆլամեին բաժին դարձնե՛լ ,- նա փորձեց  հարձակվել Արեգանիի վրա, բայց առաջ գնալ չհաջողվեց՝ Վանդևը խճճվել էր վեր սլացող լիանայի ճյուղերի մեջ։ Տեսնելով, Արեգանին հարվածն ուղղեց Լիվանին, որն այդ պահին համախոհին օգնության էր շտապում։

Մարտը թեժացավ, երբ Արեգանիի խմբի ազատությունը ակնհայտ դարձավ բոլորին։

Օդում Դավիդը միացավ Արեգանիին, իսկ ներքևում Էմմին ու Էդգարը արևային սրերով, Գրինյուսի հետ կարողանում էին հակահարված տալ երկու տարբեր սև ուժերին։ Այդ կռվի մեջ ամենավտանգավորը չղջիկ-թիկնապահներն էին՝ նրանք կպչում էին զոհի մարմնից և ծծում արյունը։

Պատանին և աղջիկը հաջողությամբ դիմադրում էին թշնամուն, երբ թիկունքից նրանց վրա հարձակվեցին չղջիկները։ Էմմին ցավից չճաց, երբ նրանցից մեկը կառչեց նրա ուսից․

- Օգնի՛ր Էդգա՛ր․․․

- Անիծյալները ավելի սարսափելի են, քան մնացած բոլոր ուժերը,- ասաց պատանին, փորձելով ազատվել հարձակվող չղջիկներից

- Սրտիկնե՛րը,- հուսահատ ձայն տվեց Էմմին։

- Փորձե՛նք՝ Ագռավները չեն երևում։

- Գրողի ծոցը այդ սև հրեշները, էլ չեմ դիմանում,- պատասխանեց աղջիկը և առաջ մեկնեց ձեռքը,- Վառվեցե՛ք սրտիկնե՛ր,- երբ բոցկլտացին երկնագույն կրակները՝ ոչ միայն չղջիկները թուլացան ետ քաշվելով, այլ նաև բորենիները ոռնալով պառկեցին գետնին,- Ա՜յ քե՛զ հրա՜շք,- զարմանքով ծոր տվեց Էմմին։

Երկինքը նկատելի սևացավ, փչեց թույլ քամի,- Ագռավամա՛րդն է,- զգուշացավ պատանին և նրանք հերթական անգամ փրկեցին սրտիկները անճոռնի կտուցից։

Հետզհետե Արեգանիի և Դավիդի հարվածներից  փողոցների արյան գույնը ծածկվում էր սև երամի և մողեսների լեշերով, բայց լուսնից իջնող սև կետերը անդադար լրացնում էին ագռավների պակասող շարքերը, իսկ մշուշապատ արևմուտքից՝ հրե գագաթից մարտի դաշտ էին շտապում մողեսները Արեգանիի և Դավիդի համար պայքարը դարձնելով դժվարին։

Գրինյուսը լիանայի ճկուն ճյուղերով ոչ միայն օգնում էր ընկերներին, այլ նաև հարմար պահ էր փնտրում, հակառակորդից խլելու կաշվե տուփը։

 Վանդևը մարտից հոգնած, շտապեց լիցքավորվել գավազանից, նկատելով, Գրինյուսը փաթաթվեց տուփին և ուժգին քաշեց ներքև։ Տուփն անհետացավ սաղարթախիտ ընկուզենու ճյուղերի մեջ։ Վանդևը կատաղությունից հպվեց գավազանին, ապա ողջ ուժով բղավեց,- Գտնե՛լ տղայի՛ն, գտնե՛լ կուբիկնե՛րը,- Երբ Լիվանը հարձակվեց Արեգանիի վրա, նրան միացավ Վանդևը, սակայն Դավդի մեկ հարվածից Կուբիկի ժանիքը ջարդվեց և նա ավելի կատաղած բղավեց,- Գտնե՛լ, ետ բերե՛լ տղային կուբիկների հետ միասին․․․

Երբ կուբիկների տուփը ընկավ ընկուղենու ճյուղերի մեջ, Վագը, որը մինչ այդ թաքնվել էր ճյուղերի մեջ և հետևում էր ընթացող քաոսին, տեսնելով, ձեռքը դանդաղ տարավ տուփին,- Իմ կուբիկնե՛րը,- վերցրեց, հպեց կրծքին, ապա նայեց վեր՝ բացի կանաչ ճյուղերից ոչինչ չերևաց։ Նա ձեռքով ետ տարավ ճյուղը, երևաց կիսալուսինը,- Այնտե՛ղ լիալուսին է, այստե՛ղ կիսալուսին է՝ ոչինչ չե՛մ հասկանում,- ուսերը թոթովեց նա։ Կուբիկների տուփը շարժվեց, նա վախեցած ուժգին սեղմեց այն, որպեսզի չբացվի,- Ո՛չ, այս անգամ ո՛չ․․․,- Հազիվ էր խոսքն ավարտել տղան, երբ մի հզոր ուժ նրան ծառից առավ ու տարավ․․․