Վերջապես վերադարձա։ Տուն էի գնացել՝ հայրենիք։ Գիտե՞ք մի տեսակ քար ու քանդ էր իմ հայրենի գյուղը։ Փողոցները դատարկ էին, իսկ հանդիպող մարդիկ ժամանակից շուտ ծերացել էին։ Տարիքով մեծ չէին՝ չէ՜, սակայն ատամ չկար բերանները, դեմքները սմքված էր ու խորշոմած։ Մի բան չհասկացա՝ նրանք տխու՞ր էին թե հուսահատ․․․
Երևի և տխուր էին և հուսահատ․․․ Եկա, սակայն սիրտս մնաց այնտեղ՝ արևակիզ լեռներում․․․
Комментариев нет:
Отправить комментарий