ԽՈՐՀՐԴԱՎՈՐ ԼՈՒՅՍԻ ԱՆՀԵՏԱՆԱԼԸ

 

Էդգարը կես ճամփին մնաց շվարած, կանգնած, երբ լուսաբացի հետ անհետացավ խորհրդավոր լույսը։ Նա թևաթափ ետ դարձավ, տեսավ դեպի իրեն եկող Էմմիին․

- Դու մենա՞կ ես,- մեղավոր կմկմաց պատանին,- իսկ որտե՞ղ թողեցիր տղային։

- իսկ դու՞, ու՞ր էիր վազում խելագարի պես առաջ ընկած։ Մոռացե՞լ ես մեր պարտականությունը։ Առաջ վազելով, դու վտանգեցիր և տղային և մեզ։

- Եթե դու ավելի խելացի ու լրջախոհ ես, ապա որտե՞ղ է տղան,- Էդգարը վախեցած ու անհանգստացած շարունակ շուրջն էր նայում։

- նա այստեղ չէ, մի փնտրիր, եթե ես նրա հետ գայի քո հետևից, հիմա միայն կես ճամփին պիտի լինեի,- ոչ պակաս սկսեց արդարանալ աղջիկը։

- Ինչպե՞ս, դու նրան մենա՞կ ես թողել։ Քեզ ո՞վ էր խնդրում իմ հետևից գայիր։ մոռացե՞լ ես դավիդի խոսքերը։

- Մի՞թե նույն կերպ չես վարվել ինքդ,- Էմմիի նյարդերը տեղի տվեցին։

- Այո՛, մեղավոր եմ, բայց դրա ժամանակը չէ, արի շտապենք, գուցե դեռ ուշ չէ,- նրանք սկսեցին վազել դեպի տղան, առանց բառ փոխանակելու իրար հետ․․․

Երբ Վագը մենակ մնաց, հեռվից լսվեց ագռավների կռկռոցը, բայց հակառակ սպասածի, հետզհետե նրա շուրջը լուսավորվեց։ Տղան կատարվածից զարմացած արևին էր փնտրում, երբ երևաց սև երամը։ Նա ձեռքը ակամա տարավ կուբիկներին։

- Տեսնում եմ դու շատ զգույշ ես,- լսվեց տղամարդու խաղաղ ձայնը և նրա մոտ հայտնվեց Դավիդը,- Նրանք քեզ մենակ թողնելով սխալ են գործել, իսկ ագռավների երամը մոտենում է,- ասաց դավիդը և տղային առավ թիկնոցի մեջ