Փախստականների ճամբարում

Ներս մտնելուց հետո, մուտքին կից, երևաց մի փոքրիկ փեղկ, որի դիմացը կանգնած էին երկու տղամարդ և մի կին։ Ոտքերս հազիվ քարշ տալով՝ կանգնեցի նրանց մոտ և, ա՛յ քեզ զարմանք՝ նրանք խոսում էին իմ մայրենի լեզվով։ Իհարկե, այն չմեղմացրեց իմ սովը, բայց ազդեց տրամադրությանս վրա։ Երբ հերթը ինձ հասավ, հերթին միացավ ևս մի երիտասարդ։

Սևահեր երիտասարդ կինը փոքրիկ պատուհանից սպասողներիս դիմեց գերմաներենով․

-          Ի՞նչ եք ուզում։

-          Ազուլ,- պատասխանեցի ես՝ իհարկե, չհասկանալով արտասանած բառի իմաստը։

Ներսից բոլորը նայեցին ինձ։

-          Ո՞ր երկրից եք։

-          Հայաստանից եմ։

-          Որևէ փաստաթուղթ ունե՞ք,- այս անգամ նա դիմեց հայերենով։

Նրա տված հարցից իմ մեջ հույս արթնացավ՝ գուցե դրսում չգիշերեմ և, իհարկե, չմոռացա ուտելիքի մասին մտածել՝ միաժամանակ քրքրելով ճամպրուկս։ Վերջապես գտա իմ հայրենիքում վաղուց դերը կորցրած մասնագիտական փաստաթուղթը և ժամանակից խունացած ծննդյան վկայականը։ Փաստաթղթերն այնպիսի սիրով մեկնեցի աշխատակցին, կարծես նվեր էի տալիս նրան։ Նա աչքի տակով անցկացրեց, այնուհետև փոխանցեց նստած գեր ու կարճահասակ տղամարդուն, ինքը դուրս եկավ միջանցք։ Ինձ միացավ նաև ինձանից հետո եկած երիտասարդը։

-          Դուք խոսու՞մ եք ռուսերեն,- կինը դիմեց մեզ։

-          Այո,- մինչ կպատասխանեի ես, հայերենով  պատասխանեց երիտասարդը։

-          Հա՞յ եք,- հարցրի երիտասարդին՝ ակամա ուրախանալով  ու զարմանալով։

-          Այո՛, անունս Նաիրի է։

-          Դուք պետք է սպասեք այստեղ,- այս անգամ ռուսերենով հրահանգեց կինը՝ ցույց տալով միջանցքի նստարանը, իսկ ինքը ներս մտավ փոքրիկ խուցը։

Աստիճանաբար հուսահատությունս տեղը զիջեց հույսին, ուստի մոտեցա, համարյա ընկնելով նստարանին, խորը շունչ քաշեցի։ Այս անգամ, բացի նայելուց, կարողանում էի նաև տեսնել, և ես տեսա՝ իմ նստած նստարանի շուրջը թափված էին կեղտոտ սպիտակեղեն, կոշիկներ, թղթե ճմրթած տոպրակներ, իսկ նստարանի մյուս կողմը  դրված էր արդեն աղբով հագեցած աղբամանը։