Հեռու՜ լեռներում երգն է լռել,

մի տխուր մրմունջ հոգի է մաշում,

գարնան կանաչը կարմիր է հագել,

մի՞թե նրանք են ծաղիկներ դառնում․․․

                    

Նորից եկավ գարունը, իր հետ բերեց տխուր մի մորմոք։ Հայոց աշխարհում, այն խոստացած հինգ միլիոն բնակչության փոխարեն նա բերեց հինգ հազար թարմ շիրիմներ։ Բերեց ու պաթոսախեղդ արեց բոլորին, իսկ ինքը նորից մնաց ու շարունակեց հորինել տնտեսական աճ ու ամուր՝ գոյություն չունեցող բանակ։

Ողբամ զքեզ հայ ժողովուրդ, որ աշխարհին տվել ես Արամ Խաչատրյան, իսկ քեզ պահել ես սպիտակցի հայկո, որ աշխարհին տվել ես բաղրամյան և բաբաջանյան, իսկ քեզ պահել ես  մանվել, որ աշխարհին տվել ես փառավոր հաղթանակող անհատներ, իսկ քեզ պահել ես փողի մեռած ստահակների մի ողջ բանակ և դու պարտվեցիր այն ազգին, որը երբեք չի ունեցել մարշալներ ու աշխարահռչակ կոմպոզիտորներ, չի ունեցել և չի ունենա, սակայն դու պարտվեցիր նրան, քանի որ երեսուն տարի առաջ սխալ թույլ տվեցիր քո քաղաքական կադրային հարցում։ 

Այո՛, փողոցից եկածը փողոց նետեց բնիկ հային և ինքը բազմեց օջախի գլխավոր աթոռին ու․․․