Ես, որպես հայ, կրել եմ լոկ չարքաշության խարանը և ոչ մի դեպքում չեմ գերադասել պանդխտությունը, ուստի հավատում եմ, որ իմ երկիրը մի գեղեցիկ օր կհաղթահարի ստվերային տնտեսության բռնատիրական անտես ոգին, որը իր հուժկու թաթով կարողանում է սնանկ պահել մի ողջ ազգ: 

Այո',  ես հավատում եմ` կփոխվի երկիրս, եթե թոթափի սպառված ուղեղներով խորհրդարանի լուծը: Ես համոզված եմ, որ այն կարող է կյանքի կոչել արդեն կյանք մտնող իսկական հայ երիտասարդը, որը ոչ թե ելք կփնտրի օտար ափերում, այլ կպահանջի լուծարել խորհրդարանական կազմը, որի հիմնական կորիզը նախկին խաբեբա ու կաշառասեր կոմունիստներն են:

Ինչու? եմ այդպես մտածում: Ասեմ: Շատերը գիտեն` եթե մարդը մի անգամ դավաճանում է իր սկզբունքներին, ապա դժվար չէ հաջորդ անգամները: Ցավոտ է, բայց փաստ է, որ խորհրդարանում ծվարածներից շատերի քսան տարի առաջ մեծ մասը եղել է "պրարաբ"` այսինքն ցեմենտի գող, որի ողորմածությամբ շատ շենքեր շահագործման են հանձնվել ավազակավարի, որում համոզվեցինք 88-ի երկրաշարժին, իսկ մյուս մասից մի քանիսը որպես "սիստեռի շոֆեր" և ապրել է գողացված վառելիքով, որի վառ ապացույցն էր մութ ու ցուրտ տարիների անսահման քանակությամբ վառելիքի գողոնը: Հաջորդը ապրել է որպես "կոլխոզի նախագահ" արոտները ծախելով ադրբեջանցիներին: Արժե? արդյոք շարունակել: Իհարկե, ոչ, քանի որ ժամանակի բոլոր ասպարեզներում գողությունը անհրաժեշտություն է, եթե ոչ օրենք: Կարծում եմ նման հոգեբանությամբ թրծված մարդը, որքան էլ ջանա, չի կարող փոխել էությունը, այն միս ու արյուն է դարձել արդեն:

Մնում է միայն հույս կապել այսօրվա կայացող երիտասարդության հետ և, թեկուզ ուժով, վտարել նախկին գայլերին և պետության ապարատի հիմքը դնել այն սերնդով, որը գաղափար չունի կոմունիստների ուղեղի լվացման ձևից:

Ասու?մ եք` չենք կարող: Ախր ժողովուրդը զուր չի ասում` եթե գեղը կանգնի գերան կկոտրի: Միայն թե հորդորում եմ, ինչպես միշտ վերջից չսկսենք, այլ հենց գլխավորից, որտեղ ուժը դարձել է օրենք: Կկարողանանք, եթե չկեղտոտվենք ու չերկպառակտվենք բազմակուսակցությամբ և չհավատանք նրանց սուտ ու սին վերացական գաղափարներին:

Ես` որպես իմ երկրի քաղաքացի և տեր, կո'չ եմ անում դառնալ մի բռունցք և այդ բռունցքի հուժկու հարվածով պահանջել 90-ականներից ջրի երես դուրս ելած երկրիս տիղմը նորից իջնի իր տեղը` տեղ տալով արժանավորին: