ՆԱ

 Երեք անգամ պատվաստվելուց հետո, նա դարձել էր կասկածամիտ՝ միտքը դատարկ էր, հայցքը ցիր։ Նա իրեն զգում էր ապակե վանդակի մեջ, կարծես անտես մի ուժ նրա միտքը շղթայել էր։

Մտածում էր ու միշտ կասկածամտորեն պատասխան փնտրում ամենուր և ամենքի մեջ, իսկ անցորդները լուռ էին ու անտարբեր։ Նա սկսում էր խորհել նաև այդ լռող մարդկանց մասին․ «Գուցե նրանց, բոլորի ուղեղն էլ է՞ կախել, ինչպես ասենք համակարգիչի մոտ է պատահում»։Այդ մտքի վրա տեղից վեր էր թռչում և վազում անտառ, սկսում քայլել ու քայլել։ Հանկարծակի ծմակից հայտնվող եղնիկը նրան ստիպում էր մի պահ քարանալ տեղում, սպասել, մինչև կենդանին անհետանում էր մոտակա թավուտում։ Նա այդ կարճ ակնթարթում հասցնում էր հինալ բնության այդ կատարելությամբ, միաժամանակ նախանձել, որ կենդանին իր փախուստով զերծ է մնում մարդու ստեղծածից․․․ 

Նորից տրվում էր սեփական մտքերին և նորից մնում նույն հարցին․«Ինչու՞ ամեն ինչ այսպես փոխվեց»։ Նա տխրում էր ամբողջ հոգով և հանկարծ մոտակա թավուտից վեր էր թռչում միայնակ մի կարապ, բարձր կռինչով։ Նա նորից միտքը տուրք տված հիացմունքին մնում էր թռչունի հետևից նայելով․« Նա ևս մենակ է», բայց անսպասելի նրան էր միանում մի ուրիշ կարապ․« Լավ է, նա մենակ չէ, մենակը տխուր երևույթ է, որքան էլ կողքից ասեն թե ամուսնացած ես։ Ամուսնացած մարդու մենությունն ավելի տխուր է»։ Նա նորից տուրք տված հարազատ դարձած մտքերին քայլում էր սարն ի վեր, որտես դեռ երեկ կանաչ դրախտ էր, իակ հիմա նրա առջև նորից բացվեց կոճղերի շարքը․« Էս անտառն ինչու՞ չորացավ»․ հանկարծ դարսված ճյուղերի հետևից դուրս էր փաղչում եղնիկը և սլանում անորոշ ուղղությամբ։ Նա երկա՜ր մնում էր նրա հետևից նայելով․ «Անտառը չորացավ, անտուն թողեց խեղճ կենդանիներին»։

Բարձունքը, որտեղ նա հասավ՝ քամոտ էր, իսկ անտեսանելի կաթիլները շարունակում էին թրջել նրա դեմքը։ Սովորության համաձայն նա երկար նայում էր երկնքին, կարծես փնտրելով կաթիլաբեր ամպերին։ Երկինքը սպիտակ էր և նրան թվում էր թե այն արտասվում է չորացող, կոճղերի վերածվող մայր բնության համար։

Օրը մոտենում էր ավարտին։ Շուտով հորիզոնը աչքերը կիսախուփ արեց։ Հեռվից լույսեր երևացին՝ լեհերն էին։ Ընկած ծառերը բարձել, տանում էին իրենց երկիր։ Նա երկա՜ր նայում էր հեռացող մեքենայի հետևից, կարծես հայացքով հրաժեշտ տալիս մայր անտառի զավակներին։ 

Սկսեց դանդաղ քայլել, սակայն տուն գնալ չէր շտապում։ Նրա համար այնտեղ ամեն ինչ օտար էր՝ երգը, լեզուն, ուտելիքը, իրերը, անգամ տան ջերմությունը։ Մնաց դրսում այնքան, մինչև օրը մթնեց։ Երբ բակ մտավ, սառած ու թրջված գլուխը թափահարեց, կարծես ցանկանալով թարմացնել ուղեղը, սակայն ոչինչ չստացվեց։ Նորից հիշեց երեք պատվաստումը․« Գլուխս այլևս առաջվանը չէ»․ Նման մտքերով նա մտավ տուն, լուռ անցավ իր սենյակը, որտեղ նրան սպասում էին լուսամուտն ու համակարգիչը՝ աշխարհին կապող երկու բան․․․