ՀԱՅԿԱԿԱՆ ԲԱՆԱԿ
Փաստորեն, հայկական հզոր բանակ գոյություն չի ունեցել, ինչպես ընդունված էր ասել «պառադների»՝ շքերթների ժամանակ՝ «հայկական հզոր բանակ»։ Իրոք, հրապարակով քայլող զինվորական խրոխտ շարքերը խոստումնալից էին յուրաքանչյուր հայի համար։ Անգամ, ոչ ոք չէր համարձակվում զարմանալ թե ինչպե՞ս, տնտեսությունը փոշիացրած կառավարությունը կարողացել է ստեղծել նման «գերժամանակակից հզոր բանակ»։ Յուրաքանչյուրը համոզված էր, որ հրաշքներ լինում են և շարունակում էր գլուխը կախ աշխատել ու շենացնել օտարի տնտեսությունը։ Սակայն հայկական բանակը սպայական կազմով ուներ սեփական ներգին կարգը, որը ոչ մի աղերս չուներ զինվորական կարգ ու կանոնի հետ։
Քանի որ հայկական բանակը հագեցված էր «գերժամանակակից» զենքերով, ուստի անհրաժշտություն չէր համարվում զորավարժություններ անցկացնելը, սահմանները թարմացնելը նոր տեխնիկայով, որը ընդունված և անհրաժեշտ կարգ է անգամ ամենա հզոր երկրի ԶՈՒ-ում։ Հայկական բանակը սահմանափակվում էր ներքին ինքնաստեղծ օրենքներով, որտեղ ծաղկում էր ամենաթողությունը՝ գողությունը, սպանությունները, հոգեկան խեղումը, զինվորին կոտրելը, կոռուպցիան, զինվորի թերսնվելը, ծեծը, հակասանիտարական վիճակը․․․և ամենագլխավորը՝ կոռուպցիան․․․
Պարզվում է, երկար տարիներ հայկական բանակ հասկացությունը ընդամենը «փիառ» է եղել՝ ժողովրդի աչքին «թոզ փչել» և իհարկե փող լվացման միջոց։ Քանի որ, իսկական հայական բանակ ասելով, կարելի է հասկանալ՝ երկրի կարիքավոր խավի տղաներին բռնի ուժով հավաքագրել մի տեղ և նրանց հետ վարվել այնպես, ինչպես խելքին կփչի անսիրտ ու անհոգի սպայի, որոնցից շատերը հաճախ տղաներին հասցնում էին ինքնասպանության, կամ տանջամահ անով, հետքերը լվանում, որակելով «ինքնասպանություն»։ Քանի՜, քանի՜ նման դեպքեր են եղել բանակում և ոչ ոք չի պատժվել, ինչպես հարկն է։
Յուրաքանչյուր հայ թյուր կարծիք ուներ թե թշնամին նախահարձակ չի լինում, քանի որ վախենում է հայկական բանակի հզոր ուժից, բայց իրականությունը սառը ցնցուղի պես սթափեցրեց գիտակից մասային, որ թշնամին պարզապես զինվում էր և սպասում հարձակման հրամանի։ Ինչո՞վ էր զբաղված հայկական կողմը երեսունամյա ժամանակահատվածում՝ տնտեսությունը շարունակում էր փոշիանալ, միաժամանակ հառնելով գեներալների, նախարարների, նախագահների բազմամիլիոնանոց դղյակները՝ անգամ արտերկրներում, իսկ զինվորը ի՞նչ՝ զինվորը կարիքավոր ընտանիքից էր և կարևոր չէր նրա անվտանգությունը։
Հայկական բանակը հիշեցնում էր կյանքին վտանգ սպառնացող ճամբարի, որտեղից ամեն գնով՝ այսինքն մե՜ծ փրկագին վճարելով զինկոմներին, հարուստները ազատում էին իրենց երեխաներին, ուղարկելով արտերկիր, իսկ կարիքավոր երեխայի ծնողը երկու երկար ու ձիգ տարիներ անքուն աչքով լույս էր բացում․․․
Սթափվե՛ք պարոնայք․․․
Комментариев нет:
Отправить комментарий