Մարդկությունը վերուստ տրված մեկանգամյա կյանքը աչքաթող արած՝ մի մասը տառապում է ընչաքաղցությամբ, մի մասը հիվանդ է ոսկու տենդով, մի մասին շահն ստիպում է ոչնչացնել իր նմանակին իբր ի սեր մարդկության, մի մասը հրճվում է, երբ մի տեղ մի նոր ռումբ է պայթում։ Այս խառնամբոխի մեջ ամենազարհուրելին  պատերազմ հրահրող մասն է։ Այն մարդկության ուտիչ համակարգն է, պատսպառված բոլորին անհայտ մի անհայտ անկյունում պատերազմ է խաղում ուրիշի հաշվին, ուրիշի սահմանին, ուրիշի փողերով․․․․ Նա մահ է փսխում բոլորի համար, այդ համակարգը մարդկության սթրեսն է; Այդ մասի համար առաջնային գաղափարը ռասիզմն է, որտեղ ամեն վայրկյան ջոկում են, վերև ներքև անելով ազգերն ու երկրները։ 

Գլոբալիզմը չի հաղթանակի, սակայն շատ կյանքեր կխլի։ Մարդը մարդու հետ չի համակերպվում։ Գաղափարը՝ որքան էլ հակամարդկային լինի, կգտնվեն կողմնակիցներ, իսկ մեծամասնությունը դեմ կարտահայտվի և գաղափարը աննկատ կսկսի վնասել իսկական մարդու սովորական առօրյան, քաշելով նրան դեպի իրեն։ 

Աննկատ, սակայն սկսում են հասարակության մեջ իրենց առօրյաով երևալ այլախոհները, որոնք մի ժամանակ ապրում էին անհայտ ու աննկատ։ 

Մարդը չի փոխվի՝ ժամանակը կփոխի նրան ։ 

Պոլիէթիլեն ուտելը կդառանա սովորական երևույթ, իսկ մարսելը խնդիր, որի համար էլ բժշկությունը միլիոններ կաշխատի՝ իբր գործելով՝ հանուն մարդու, միաժամանամ և իսկապես ընդդեմ մարդկության։ Եվ բացարձակ ոչ ոք չի ընդդիմանա՝ անգամ չի զգա քայքայիչ նյութի ներկայությունը։

Մարդ արարածը ենթարկվող է, նա կարող է ենթարկվել ցանկացած հակամարդկային գործող օրենքի, սակայն աննկուն է սեփական ես- ով։ Հաճախ մարդը պայքարում է ինքն իր դեմ՝ ավիրելով թե ներկան թե ապագան, իսկ անցյալը նրա համար միշտ  վեր է ածվում քղցր հուշի, քանի որ ամեն ապագա ունի իր նախաստեղված կորուստներն ու ավերակները։

Մարդո ւն սպանում է նյութը։ Տարեց, տարի այն վեր է ածվում անհրաժշտության։

Մարդասերը մղված է ետին պլան, քանի որ մարդը մարդուն պետք չէ՝ մարդուն պետք է նմանակի հնարավորությունները և կապ չունի (ասպարեզը)։

Ըստ Չարլզ Դարվինի՝ մարդն առաջացել է կապիկից, իսկ ըստ Աստվածաշնչի՝ մարդուն  արարել է Աստվածը՝ երկու դեպքում էլ մարդը նույնն է՝ ավիրող ու վնասակար, առաջինը բնության, իսկ հետո՝ ինքն իր համար։

Բնության աղետի ժամանակ հնարածին դասակարգերը չեն փրկում մարդուն, այն սրբում տանում է բոլորին՝ աղքատին էլ, հարուստին էլ,իսկ նույն մարդու  ստեղծածը վեր է ածվում անպետքության և աղետը զարդարում է աղբով։ Մարդը անարդար է իր իսկ հնարած օրենքներով ու գործերով, նա մոգոնել է հավերժության գաղափարը, սակայն իրականացնել  այն ,այդպես էլ չի հաջողվում։ Մարդը շարունակում է հիանալ  անցյալի գործերով, իսկ ներկան շաղ է տալիս  արդյունաբերական թափոնով, որի հետևանքը հավերժական ամպի տեսքով կախված է իր իսկ գլխին և սարսափելին այն է, որ այդ ամպը հեղձուցիչ է և այն երբեք անձրև չի դառնում․․․սակայն մշտապես թղթադրամի վերածված դարսվում է հատուկ փակ տեղերում, մխիթարելով մարդուն․․․

Մարդը ամեն ինչ վերցնում է բնությունից, ինքը անպիտան է որևէ բան արարելու իրենից, իսկ բնությանը վերադարձնում է վերցրածի թափոնը։ Բարեբախտաբար բնությունը վերարատադրվելու հատկություն ունի, իսկ մարդու ավիրածը լոկ ժամանակի խնդիր է՝ ընդամենը տարիներ և այն վերստանում է իր նախկին տեսքը։ 

Մարդու արարքը սխալ դաստիարակության արդյունք է։