Մարդն ընդդեմ մարդկության (մաս - 58)

Դամբարանի դռնից երևաց շարքի սկիզբը։

-         Դեպի´ քաղաք,- հրամայեց Ադամանդը,- Ոչնչացնե՛լ կամ ինձ մո´տ բերել Զմրուխտե աչքին։

Ռոբոտ-զինվորների շարքերը դուրս եկան։ Վերջում բանակին հետևեցին Ադամանդը, պրոֆեսորը և Նաթին։ Նրանք շարվեցին ամբիոնին՝ այնտեղից հետևելով հրապարակում շարված ռոբոտ-զինվորների ստվար շարքերին։

-         Իմ բանակից հրապարակը սևացել է, մի՞թե քիչ է,- հիացած սկսեց Ադամանդը՝ հայացքը սահեցնելով շարքերով,- Դեպի´ քաղաք,- լսվեց Ադամանդի հրամանը, քիչ հետո  հրապարակը դատարկվեց։

-         Ադամա´նդ,- լսվեց հեռվից։

Նրանք զգաստացած նայեցին շուրջը։

-         Մի´ փնտրեք, ես այստեղ եմ,- լսվեց շատ մոտիկից։

Նրանք վեր նայեցին՝ դրոշի մոտ կանգնած էր Կորին։

-         Ա՜, Զմրուխտե՜ աչք, տեսու՞մ ես՝ ամենակարողիս համար փակ դուռ գոյություն չունի,- ինքնավստահ գոչեց Ադամանդը։

-         Այո´, պարզվում է բացի ինձանից, նաև ձեր համար փակ դուռ գոյություն չունի,- պատասխանեց Կորին, փորձեց վեր սլանալ, սակայն լսվեց պայթյուններ, աղմուկ և աղաղակ, նա մնաց տեղում կանգնած։

-         Դուք ձեր վերջին ուժերն եք շպրտել քաղաք։ Ես մոխրի կվերածեմ ձեր վերջին հույսը, և այն կծխա մոխրակույտերում,- ըմբոստացավ Կորին։

-         Ո´չ, դու հակառակն ես նկատել, քանի որ ինքդ ես Մարկոսի վերջին հույսը, իսկ իմ անպարտելի բանակը շուտով նաև քո վերջը կտա,- քմծիծաղեց Ադամանդը- Չգիտեմ թե ինչպե՞ս, բայց ուրվականների անհետանալը ևս իմ սրտով է։

-         Եթե անհետացել են անկառավարելի ուրվականները, ձեզ չի՞ թվում, գուցե անհետանաք նաև դուք՝ բոլորդ՝ այն կռնչան սիրամարգի հետ միասին․․․

Ադամանդը լսածից ձգվեց, ակամա նայեց պրոֆեսորին,- Նա ինչ որ բա՞ն գիտի,- շփոթված շշնջաց նա։

-         Միայն ոչ դա, այլապես մեր կործանումն անխուսափելի է,- անհանգստացավ Բենը ևս։

-         Ադամա´նդ, տեսե´ք թե ինչպես եմ ճախրում,- գոչեց Կորին, սկսեց սավառնել, անսպասելի նորից հայտնվեց հրապարակում, վազեց, վազքի հետ բարձրացավ ուժգին քամի, քամու հետ օդում սկսեցին պարել ավազախառը դեղին տերևները։ Նա հայտնվեց դիմացի շենքի տանիքին, նրա աչքերից արձակվեց շանթը, անցավ ամբիոնին կանգնածների միջով։ Այնտեղից  ծուխ բարձրացավ։

-         Օգնեցե՜ք,- աղաղակեցին ձայները։

Կորին սկսեց ծիծաղել։ Ադամանդը առաջ եկավ, դիմելով նրան,- Դու չես կարող հաղթել ինձ, եթե անգամ իմ ողջ բանակը մոխրի վերածես,- ինքնավստահ հայտարարեց նա։

-         Կարող եմ՝ անգամ չմոխրացնելով մեկ ռոբոտ-զինվորի,- պատասխանեց Կորին, նրա աչքերի շանթը կրկնվեց, անցավ դամբարանի դռան միջով, նա ներս մտավ, սլացավ աստիճաններով վեր, հայտնվեց ոսկեզոծ սպիտակ սրահում։

Սպիտակ սիրամարգը ճեմում էր այնտեղ։ Տեսնելով Կորիին՝ կռնչալով վեր սլացավ,- Ես կոչնչացնեմ քո աչքերը, և նրանք այլևս չեն փայլի  վտանգավոր լույսով։

-         Մի՞թե, իսկ ես քեզ մոխրի կվերածեմ,- պատասխանեց Կորին, սկսեց վազել սրահով, վազքի հետ բարձրացավ ուժգին քամի, սիրամարգը սրընթաց իջավ կտուցով հարվածեց Կորիին, մինչ նա շանթահար կաներ նրան։

-          Դու չես կարող կռնչան թռչուն,- կատաղեց Կորին՝ կրկնելով շանթը։

Այն անցավ՝ այրելով թռչունի փետուրները, բոցը մոխրի վերածեց նրա գեղեցիկ պոչը։

-         Իմ գեղեցիկ փետուրներն այրվեցի՜ն, ես քո աչքերը կհանեմ,- բղավեց թռչունը, ուզեց հարձակվել նրա վրա, բայց Կորին կարողացավ բռնել թռչունի ոտքերից։

Այդ ընթացքում ներս ընկան Ադամանդը և Բենը։

-         Զմրուխտե՛ աչք, բա´ց թող թռչունին, այլապես նա կմեռնի,- հրամայեց Ադամանդը։

-         Ո՞վ,- Կորին վախեցած նայեց նրանց կողմը։

Ներս մտավ Մարկոսը՝ Նաթիի ուղեկցությամբ, զենքը պահած նրա գլխին, ձեռքերը կապոտած։

-         Բա´ց թող թռչունին,- հաղթողի տրամադրությամբ կրկնեց Ադամանդը։

-         Կանա´չ աչք, մի´ լսիր նրան, դու չգիտես, թե ինչ արագությամբ է անհետանում մեգապոլիսի եղյամը,- խոսեց Մարկոսը՝ չթաքցնելով ուրախությունը,- Քանի որ դու կարողացել ես մոխրի վերածել նրա պոչը։ Բա´ց թող նրան, նա այլևս սովորական հավ է,- հեգնեց Մարկոսը։