ՊԱՏՄԱԿԱՆ ԵՐԿՐԻՑ ՄԻԱՅՆ ԱՆՈՒՆՆ ԷՐ ՄՆԱՑԵԼ

Մեր ինքնաթիռը հիմնականում անցնում էր Ավստրիայի, Թուրքիայի, Հունաստանի և Իսրայելի քաղաքների վրայով։ Գիշեր էր։ Լուսինն իջել, կպել էր գետնին։ Վերևից երևացող գիշերային քաղաքները նման էին փշրված, փայլող ապակու ջարդենի՝ անկանոն և կույտ, կույտ։ Հետզհետե լուսինը ավելի կարմրեց, կարծես խռովելով, որ անկատար մարդը իր հնարած աղմկալից տեխնիկայով խանգարում է նրա գիշերային անդորրը, իջավ ու մնաց գետնին կպած մի գիծ․․․

Ֆրանկֆուրտից Կահիրե թռիչքը տևեց չորս ժամ։ Քանի որ գիշերային ժամ էր, բացի էլեկտրական փայլից ոչինչ զանազանել հնարավոր չէր, միայն տեղ, տեղ լսելի էր մուսուլմանների երգեցիկ՝ բարձր ու արձագանքող աղոթքը։ 

Չգնացի հանգստանալու ոչ Շարմ Էլ շեյխում, ոչ էր Հորկադայում, այլ մնացի Եգիպտոսի սրտում, ուր իսկական տեղացու նիստ ու կացն է՝ սովորույթներն իրենց առավելություններով և թերություններով։

Լույսը բաղվել էր, երբ հասանք Թանթա՝ տասը միլիոնանոց քաղաքը։ Չնայած ջերմաչափը ցույց էր տալիս մինչը քսան, բայց ցուրտը սողոսկում էր իմ ոսկորները։ Լուսաբացը մշուշապատ էր։ Ինձ թվաց, իսկապես առավոտյան մշուշն է, բայց հետո պարզվեց, այն ծխի և փոշու խարնուրդն է, որը մշտապես արտադրվում է մեքենաների շատության և անորակության պատճառով, որին իհարկե նպաստում է նաև Սահարայի դեղին ավազը։

Բնակարանը, որտեղ կանգ առանք, գտնվում էր եգիպտացիների եկեղեցու դիմաց։ Բակում՝ զենքը ձեռքին մշտապես հսկում էին երեքից չորս սևազգեստ ոստիկաններ՝ ավելնորդ չեմ համարի, եթե նշեմ՝ նրանք բավականին ալարկոտ էին ու մշտապես նստած։ Այս երևույթը խորթ էր ինձ համար, երբ եգիպտացին իր երկրում իր Աստծո տաճարը ստիպված է պաշտպանել ծայրահեղականներից զենքով։

Ակնհայտ էր։ Արաբական շունչն ու ոգին ամենուր էր՝ լեզուն, երգը, խոհանոցը, սիրով ըմբոշխնում էր եգիպտացին, իսկ իսլամը շատ եգիպտացիների կրոնն էր։ Հազար վեց հարյուր տարվա արաբների լծից Եգիպտական այն փառահեղ մշակույթից ու տիրությունից միայն անունն էր մնացել։