Առնվազն մի հարյուր տարով նորից ետ գնացինք։ Ետ գնացինք հայրենասիրությամբ, տարածքների կորստով և նոր ցեղասպանությամբ, որին զոհ գնաց ազգային գենոֆոնդը։
Դարեր շարունակ կորցրեցինք պրակտիկ մտածելակերպի հնարքը և հնարավորությունները փոխեցինք վերացական հույսերով։
Գարունա, ձյունա արել՝ ահա այսպես ․․․
***
Կան մարդիկ, որոնք ընդմիշտ մնում են կազմ, առանց թերթերի։
***
Կարծես միտքս դեմ է առել ապառաժին ու քարացել, էդպես մնացել, երբ մտածում եմ, եթե հայը չի կարողանում աշխարհին ասել, որ ինքը ունեցել է և ունի Արցախ ու Նախիջևան, եթե հայը այսօր չի կարողանում աշխարհին ստիպել ճանաչելու մեկդարյա թուրքի ոճիրը, եթե հայը չի կարողանում աշխարհին ապացուցել, որ Այվազովսկին հայ է, եթե հայը չի կարողանում աշխարհին ներկայացնել իր բազմադարյան մշակույթը, եթե հայը իր մեջ ուժ չի գտնում դատապարտելու իր իսկ ձեռքով կատարած ոճիրը, եթե հայը մի փոքրիկ քարաստանի մեջ մասնատվել է ու իրար միս ուտելով կուսակցություն է խաղում, եթե հայը իր ազգայինը թղթի վրա թողնելով, դառնում է օտար և օտարամոլ, եթե հայը իր քարուքանդ երկիրը ամեն անգամ փորձում է նորից ավիրել, միաժամանակ շենացնելով ուրիշինը, եթե հայը խորհրդարան է շինել միայն յուրացնելու համար երկրի բարիքը, եթե հայը իր երկրում ծաղրում, քարկոծում ու բանտում է իսկական հերոսին, ապա կա կարծիք դարերից եկող, որ նման ազգը իրավունք չունի պետականություն ունենալու, քանի որ ամեն անգամ նրա ձեռք բերած ժամանակավոր անկախությունը դառնում է իր իսկ գլխին գլխացավանք․․․ իսկ այդ գլխացավանքից անմեղների արյունն է հոսում, իսկ երկրի սահմանները նեղանում ու ․․․
Комментариев нет:
Отправить комментарий