.jpg)
Տաս տարի պահանջվեց, մինչև Թբիլիսի Թումանյանի տունը ետ բերեցինք. "Տեսնես ում աչքն էր այդ տան վրա, և ինչ հետագա անձնական ծրագիր ունի, թե չե...": Շարունակեմ միտքս, բայց միթե դժվար էր ժամանակին մեր մեծն բանաստեղծին հենց հայրենիքում տեղ ու հնարավորություն տալ ստեղծագործելու, թե չէ այնպիսի տպավորություն է, կարծես մենք` հայերս տանել չենք կարողանում ազգի կենդանի մեծերին, քանի որ մենակ Թումանյանը չէ նման բախտի արժանացել, միթե կարելի է մոռանալ, թե մեր խավարամետ եկեղեցին ու մտավորականությունը խնչպես հալածեց մեծն հայրենասեր, լուսավորող Խ. Աբովյանին` դարձյալ նույն Թբիլիսին ապաստան տվեց, կամ մեծն երգահան Կոմիտասին, դարձյալ Թբիլիսին: Հերյուրանք է? Օ~, ո~չ, քավ լիցի:
Երբեմն ինձ թվում է վրացիները ավելի լավ են հասկանում ու գիտակցում մեծն ասելով, քան հայերս: Ցավալի փաստեր, որքան ուզեք, բայց ես համառոտ կավարտեմ, հիշելով նաև մեծն Անդրանիկին, որը վայ հայերիս ողորմածությամբ, նույն բախտին արժանացավ. նա մահափորձից մազապուրծ Երևանից վտարվեց և մինչև մահը մնաց վտարանդի օտար ափերում: Եթե զրպարտում եմ, ապա որն է այստեղ զրպարտությունը, միթե այն, երբ կարճատես Լ. Տ. Պետրոսյանի օրոք ողջ ազգակիցներից մոռացված ու կիսաքաղց, անտերության մատնված, հոգին ավանդեց մեծն գիտնական ու աստղագետ Վիկտոր Համբարձումյանը:
Մենք` հայերս, ինչու ենք անտեսում մեր ցավալի բացերը և օտարներից արդարություրն ենք պահանջում:
Комментариев нет:
Отправить комментарий